Debuteren op je 71e: Annemarie Hering deed het. Sla met suiker gaat over de ontluikende homoseksualiteit van een Amsterdamse vrouw in de jaren vijftig.
Waarom heeft u dit boek nu pas geschreven?
“Moeilijk te zeggen. Ik denk dat ik er nu pas aan toe was. Het schrijven was niet helemaal nieuw. Ik deed drie keer mee met schrijfwedstrijden van de Libelle en de Margriet, drie keer won ik. Dus ik wist al dat ik een gevoelige snaar kon raken.”
En toch zo lang gewacht. Geen spijt?
“Ja, spijt heb ik zeker. Maar ja, de dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Ik had het altijd druk met baantjes en de kinderen.”
En nu volgt een glansrijke carrière?
“Dat zou zomaar kunnen. Ik moet even bijkomen van dit boek, maar een tweede roman is niet uitgesloten. Want je ziet maar: je bent nooit te oud om iets anders te gaan doen.”
Ja, wat betreft dat laatbloeien: het hoofdpersonage in uw boek ontdekt ook pas laat dat ze lesbisch is.
“Het hoofdpersonage ben ik zelf, het is autobiografisch. Na negentien jaar huwelijk kwam ik er achter dat ik anders was, dat ik op een vrouw verliefd kon worden. Dat duurde zo lang omdat ik een heel goed huwelijk had. En in die tijd was het ook anders, homoseksualiteit was nog helemaal niet aan de orde, onbespreekbaar.”
Ook niet in het vrije Amsterdam?
“Nee, Albert Mol was de eerste artiest die er openlijk vooruit kwam. Verder ging je als meisje gewoon trouwen en kreeg je kinderen. Maar mijn boek gaat over veel meer: over het oorlogsverleden van mijn moeder, mijn jeugd in Amsterdam en het schuldgevoel vanwege het verdriet dat ik anderen aandeed.”